De oceanen absorberen een groot deel van de CO2, maar omdat de uitstoot van CO2 blijft stijgen wordt een grens bereikt, waardoor de opwarming van de aarde extra toeneemt en de zeespiegel sneller stijgt.
Ik heb door de jaren heen diverse DVD’s aangeschaft met natuur-documentaires van David Attenborough. De ene is nog mooier dan de andere. Het meeste vergaap ik mij aan de beelden van het leven in de diepste diepten van de oceaan. Wat daar leeft aan flora en fauna gaat al je fantasieën te boven.
Maar het is de vraag hoe lang we daar nog van kunnen blijven genieten. De meteorologische organisatie van de VN, de WMO, brengt jaarlijks rapport uit over de State of the Global Climate. In het meest recente rapport worden grote zorgen geuit over de verzuring van de oceanen. Die verzuring onstaat doordat de oceaan het grootste deel van de CO2 -uitstoot opneemt (bijna 30% van de hoeveelheid CO2 in de lucht), maar doordat de CO2 -concentratie in de oceanen toeneemt, daalt ook de opnamecapaciteit. Dat betekent dat meer CO2 in de atmosfeer achterblijft en dat zorgt weer voor extra opwarming. Een groot en onzichtbaar probleem.
Daarnaast wijst de WMO er op, dat op verschillende plaatsen in de wereld de gletsjers smelten: Groenland, Antarctica, Himalaya, Alpen. Het smelten van het landijs, in combinatie met de opwarming van het zeewater, heeft tot gevolg dat de snelheid waarmee de zeespiegel stijgt toeneemt. Eind vorige eeuw bedroeg die stijging 2 mm per jaar, nu is dat 4,5 mm per jaar.
Bovendien: hoe meer CO2 er in de oceaan terecht komt, hoe zuurder het water wordt. Dat heeft vergaande gevolgen voor het leven in zee. Veel organismen in het water hebben een kalkskelet en dat lost op in verzuurd water. Koralen, maar ook plankton en andere zee-organismen worden in hun voortbestaan bedeigd. En zo onstaat een kettingreactie van uitstervende soorten. Oceaanverzuring treft de hele voedselketen, tot de mens aan toe. Als vissen minder voedsel krijgen, is de visserij daar de dupe van.
De opwarming van de aarde en de verzuring van de oceanen vormen in feite twee kanten van dezelfde medaille.